Monday, January 26, 2015

မသိတာထက္ မသိခ်င္တာက ပိုဆိုးတယ္

မသိတာထက္ မသိခ်င္တာက ပိုဆိုးတယ္
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ေလ့လာလုိ ့မကုန္ဆုံးနိုင္ပါဘူး။ သင္ယူလို ့လည္း မကုန္နိုင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ က်င့္ၾကံမွုက အေနာက္က
ကပ္ေပးရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္ေတြးၾကည့္ ကိုယ္ဘာမွ မသိေသးပါဘူး။ ဒါက ေလ့လာရင္ေတာ့ ရလာနိုင္မွာပါ။
စာေတြ ့လည္း သင္ယူရမယ္၊ လက္ေတြ ့လည္း သင္ယူရမယ္။ ဒီနွစ္ခုကို အခ်ိဳးညီညီ ေပါင္းစပ္နိုင္မွ စိတၱ၊ ကာယ ဖြံ ့ျဖိဳးမွု
ရွိလာနိုင္မွာပါ။ စာေတြ ့အၾကိမ္တစ္ရာက လက္ေတြ ့တစ္ၾကိမ္ေလာက္ မေကာင္းပါဆိုျပီး ရွိတယ္မို ့လား။
သို ့ေသာ္လည္း စာေတြ ့နဲ ့စျပီး ဘ၀ကို ေလ့က်င့္ရတာ ေကာင္းမယ္လုိ ့ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ ့လည္းဆိုေတာ့ စာေတြနဲ ့စ
တင္တဲ့ဘ၀က အမွားျပန္ျပင္ဖို ့ စာလုံးေလးေတြပဲလိုတာပါ။ ဒါ ျပင္ရလြယ္တယ္။
လက္ေတြ ့ဘ၀ကို စတင္ ျဖတ္သန္းမွုကေတာ့ မွားျပီဆိုရင္ ဘ၀ပါ နာက်င္သြားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရရွည္ ဘ၀ေလ့က်င့္
ခန္းလုပ္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေတြ ့ဘ၀ကေတာ့ ပိုအသုံး၀င္မွာေပါ့။ ဘ၀ဟာ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းတစ္ခု မဟုတ္ပါလား။
အမ်ားၾကီး သင္ယူစရာေတြရွိတယ္။ အမ်ားၾကီးရင္ဆိုင္စရာေတြရွိတယ္။ ဒါမွ အမ်ားၾကီး မရွုံးနိမ့္နိုင္မွာေပါ့။ ဘ၀မွာ အဆုိုး
ဆုံးက မသိတာထက္ မသိခ်င္တဲ့ စိတ္ပါပဲ။ မသိတာက အေျဖကိုရွာဖို ့ၾကိဳးစားလို ့ရတယ္၊ မသိခ်င္တာက လုပ္ဖို ့စိတ္ကူးကို
မရွိတာပါ။ ဒါ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘ၀ကို ဖ်က္စီးမယ့္ စိတ္ပါ။
" ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ အရာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိဘူးဆိုတာပဲ " လို ့ ဆိုကေရးတီးျကီး
က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူ အမ်ားၾကီး ေလ့လာဖို ့၊ ေလ့က်င့္ဖို ့လိုတယ္လုိ ့ေျပာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မသိတာဟာ ကိစၥမရွိပါ။ ၾကိဳး
စားလို ့ရပါတယ္။ သို ့ေသာ္ မသိခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ အလိုမလိုက္သင့္ပါဘူး။
True Man

မွ်တစြာ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖို ့လိုပါတယ္

မွ်တစြာ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖို ့လိုပါတယ္
++++++++++++++++++++++
လူတစ္ေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္က ဖိအားေတြ သိပ္မေပးသင့္ဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ေလာက္တဲ့ အခက္အခဲေလးက
သူတစ္ပါးအတြက္ေတာ့ အရမ္းေလးလံေနတတ္ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူတိုင္းအေပၚကို ဒီအခြင့္အေရးကို ဖန္တီးနိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့သူမ်ားဟာ မွ်တစြာ ယွဥ္ျပိဳင္
ေစျပီးမွ ေရြးခ်ယ္ၾကဖို ့ လိုအပ္ပါတယ္။
ဆိုလိုခ်င္တာက လူတိုင္းမွာ သူတို ့ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုစီ ရွိစျမဲပါ။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြကို ေရြးခ်ယ္စီစစ္ဖို ့အတြက္ ပုဂၢိဳလ္
ေရးဆန္တဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ခဏေလာက္ ဖယ္ထားဖို ့လိုအပ္တယ္။
သာဓက တစ္ခုျပရရင္ ျမင္းရယ္၊ လိပ္ရယ္၊ ပါရြက္ဆိတ္ရယ္ သုံးေကာင္းရွိတယ္ဆိုပါစို ့ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္က သူတို ့သုံးေကာင္ကို ျပိဳင္
ပဲြတစ္ခု စီစဥ္ေပးတယ္ေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ျပိဳင္ပဲြကို စီစဥ္ေပးတဲ့သူက ဟိုဘက္ေတာအုပ္ကေန ယခုတာထြက္တ့ဲ ေနရာကို အခ်ိန္အျမန္ဆုံးနဲ ့အလ်င္ျမန္ဆုံးေျပးနိုင္တဲ့
သူက အနိုင္ရမယ္ဆိုျပီး ဆုံးျဖတ္ရင္ေတာ့ ဒါဟာ ဘယ္မွ်တပါ့မလဲ။ ျမင္းကိုယ္နိုင္ေစခ်င္လုိ ့ ဒီလိုလုပ္လိုက္တာ အထင္သားေလ။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့သူက ျမင္းကိုခ်စ္လို ့ျမင္းကို အနိုင္ရေစခ်င္လို ့ ယခုလို ဆုံးျဖတ္လိုက္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ လိပ္နဲ ့ပုရြက္ဆိတ္က်ေတာ့ေရာ
ဒီျပိဳင္ပဲြက သူတို ့အတြက္ ဘ၀နဲ ့ဆိုင္ျပီး အေရးၾကီးေနရင္ ဘယ္သို ့ရွိမလဲ။
အလားတူ ကိစၥေတြဟာ လူ ့ေလာကမွာ မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြပါ။ ဘ၀တစ္ခုကို ကယ္ေစခ်င္ယုံနဲ ့ ဘ၀နွစ္ခုကိုဖ်က္စီးပစ္ဖို ့
ဘယ္သင့္ပါ့မလဲ။ လူတိုင္း သူတို ့ဘ၀အတြက္ အေရးၾကီးတာပါပဲ။
ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ ့က်ရွုံးျခင္းက ဒီေလာက္ေလးတင္ လြယ္လင့္တကူ ျပီးဆုံးသြားရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိေပ။ က်ရွုံးတဲ့သူကို တဖက္သတ္က်
ရွုံးေစရန္ ရြည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သိသိသာသာ စီမံတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တဖက္မွာ ထိခိုက္မွု မ်ားသြားနိုင္ပါတယ္။
ရွုံးနိမ့္သူရဲ့ အိမ္မက္ေတြ ပ်က္သုန္းသြားနိုင္ပါတယ္၊ လမ္းေတြ ေပ်ာက္သြားနိုင္ပါတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ဘ၀ပါ ပ်က္သြားနိုင္တဲ့ထိ ျဖစ္သြား
နိုင္တယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
အရည္အခ်င္းကို အမွန္တကယ္ စီစစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လူသားအားလုံးအေပၚမွာ မွ်တတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကင္းစြာ ေရြး
ခ်ယ္ေစခ်င္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုကို မွားယြင္းတဲ့ ဖိအားေပးမွုေတြနဲ ့ မေရြးခ်ယ္ေစဖို ့ အၾကံျပဳပါရေစ။
True Man

သစ္ပင္ကေလးရဲ့ သင္ခန္းစာ

သစ္ပင္ကေလးရဲ့ သင္ခန္းစာ
++++++++++++++++++
ရြာေလး တစ္ရြာမွာ ေျမးအဖြားနွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ တစ္ေန ့မွာ အဖြားလုပ္သူက ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ
သစ္ပင္ေပါက္ တစ္ပင္ကို စနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးေနပါတယ္။
ဒါကို ေျမးေလးက ျမင္ေတာ့
" အဖြား.... သစ္ပင္ေလးကို ဘာလို ့ အျမတ္တနိုး ခုလို ဂရုစိုက္ျပီး စိုက္ပ်ိဳးရတာလည္း.."
"ငါ့ေျမး.. သစ္တစ္ပင္ဟာ ရိုးရိုးေလးပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူ ့ရဲ့တန္ဖိုးဟာ အညတရပဲ။ သင္ခန္းစာျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္
မယ္ဆိုရင္ လူေတြကို မ်ားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ သူက ေပးပါတယ္...."
" ဘယ္လို သင္ခန္းစာေတြမ်ား သစ္ပင္က ရယူနိုင္သလဲ အဖြား........"
" သစ္ပင္ေတြဟာ အပင္ေပါက္ဘ၀မွာ အညႊန္ ့ေလးေတြ တစ္လူလူနဲ ့မို ့ အပင္ရနံ ့ေလးကလည္း သင္းေနေတာ့
လူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစပါတယ္၊ စိတ္ၾကည္နူးေစပါတယ္။ အပင္ၾကီး ဘ၀ေရာက္လာျပီဆိုရင္လည္း သတၱ၀ါတိုင္း
ကို အရိပ္အာ၀ါသေပးပါတယ္။ ေက်းငွက္ သာရကေလးေတြကိုလည္း နားခိုစရာ ျဖစ္ေစတယ္။ ကေလးေတြ အတြက္
ကစားကြင္းျဖစ္ေစတယ္။ အသီးအပြင့္ေတြ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္လည္း သတၱာ၀ါတိုင္းကို အစာအဟာရ အျဖစ္ေပးဆပ္ၾက
တယ္။ "
" ဒါတင္ပဲလား အဖြား..ေနာက္ေရာ ဘာေတြ အက်ိဳးျပဳေသးလည္းဟင္...."
" သစ္ပင္ေတြဟာ သက္တမ္းကုန္ဆုံးတဲ့ အခါက်ရင္လည္း သူ ့တို ့ရဲ့ ဘ၀ကို လူေနအိမ္ေတြ အျဖစ္ ဖန္တီးေပးၾက
ျပန္တယ္။ လမ္းတံတားေတြ အျဖစ္ ေက်ာခင္းေပးၾကတယ္။ လူသုံးကုန္ ပစၥည္းေတြ အျဖစ္ ဖန္ဆင္း ေပးၾကတယ္။
ထင္း၊မီးေသြးကဲ့ သို ့လည္း ေလာင္စာအျဖစ္ ေနာက္ဆုံးခ်ိန္အထိ ဘ၀ကို ေပးဆပ္ပါတယ္"
" ဒါဆို သစ္ပင္ရဲ့ တန္ဖိုးဟာ သိပ္ၾကီးတာေပါ့ေနာ္ အဖြား.."
" ဒါေပါ့ ေျမးရယ္....ဒီသစ္ပင္ေတြလိုသာ လူသားေတြဟာ ေပးဆပ္ျခင္းေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ ့က်ရင္ ေကာင္းမွာပါ။ ငါ့ေျမး
လည္း အဖြားစိုက္တဲ့ သစ္ပင္ေလးလို ေလာကမွာ တန္ဖိုးရွိေအာင္ေနထိုင္သြားပါ။ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြကိုလည္း
အဖြားရဲ့ စကားေလးကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးသြားပါ။ "
ဒီလို မွာျပီးတာနဲ ့ အဖြားအိုဟာ အိမ္ကေလးထဲကို တေရြ ့ေရြ ့နည္း ေလွ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ေျမးမေလးကေတာ့
သစ္ပင္ေလးနားမွာ ေျခစုံရပ္ျပီး အေတြးေတြ ခ်ဲ ့ထြင္ျပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။
အဖြားရဲ့ စကားေတြ အတိုင္း ျဖစ္ေစရပါ့မည္လို ့လည္း သူမရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနမိပါေတာ့တယ္။
အဖြား စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သစ္ပင္ေလးကလည္း ေျမၾကီးေပၚမွာ ၀ံ့ထည္စြာ မားမားမတ္မတ္ေနရာ ယူထားျပီးပါျပီ။
သစ္ပင္ေလးက ေလာကၾကီးကို ေပးဆပ္ရမွာမို ့ ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ့ အညႊန္ ့ေလးက ဘယ္ယိမ္း၊ ညာယိမ္းနဲ ့.. ေလ
အဟုန္နဲ ့ကေနလိုက္တာ။ သစ္ပင္ေလးရယ္ ငါလည္း နင့္လို ဘ၀ကို ဒီေန ့ကစျပီး ရွင္သန္ပါေတာ့မယ္။ ကေလးမေလး
ဟာ သစ္ပင္ေပါက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး လက္သီးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
True Man

ဖမ္းျခင္း ႏွင့္ လႊတ္ျခင္း

ဖမ္းျခင္း ႏွင့္ လႊတ္ျခင္း
 --------------------------------------------
ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၱိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက ဒကာဒကာမေတြဟာ ဥပုသ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိရင္ မနက္ပိုင္းမွာ အဝတ္ျဖဴေလးေတြဝတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကုိသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆြမ္းဒါနျပဳျပီး ေန႔လည္ပုိင္းမွာ ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အကြ်မ္းဝင္းရာ ကုိယ္ၾကည္ညိဳရာ ရဟန္းေတြဆီသြားၿပီး ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။
ညေနခ်မ္းေရာက္လာရင္ေတာ့ တရားပြဲက်င္းပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အလွည့္က်ရဟန္းေတာ္ေတြက တရားေဟာၾကပါတယ္။ တရားေဟာ ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ တရားပြဲရွိရာကုိ သြားနာၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ တရားေဟာေနရင္းနဲ႔ ေမွာင္သြားပါတယ္။ ေမွာင္သြားတာကုိ သတိထားမိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က “ဒီအခ်ိန္မွာ ဆီမီးထြန္းရမယ့္အခ်ိန္ပဲ”လုိ႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကဆီမီးကုိယူျပီး တရားေဟာပလႅင္ေရွ႕မွာ ထြန္းေပးထားလုိက္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးေလးက လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေလးကုိၾကည့္ျပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။တရားဆုံးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္စိတ္နဲ႔ပဲ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူလွဴလုိက္ရတဲ့ ဆီမီးအလွဴေလးကုိ ေမ့လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ပဲ ျပဳခဲ့တဲ့ဆီမီးကုသိုလ္ေလးကုိ အာရုံျပဳျပီး ေသလြန္သြားပါတယ္။ ေသလြန္သြားေတာ့ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဇာတိရသ နတ္သမီးရယ္လုိ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္ဝါဟာ ဆီမီးလွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တျခားနတ္ ေတြထက္ ပုိေတာက္ပေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္ကုိၾကြလာပါတယ္။ အေရာင္အဝါေတာက္ပမႈ သူမ်ားထက္သာလြန္ေနတဲ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးကုိေတြ႔ရေတာ့ “ဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အေရာင္အဝါေတြ တင့္တယ္ေတာက္ပ ေနတာလဲ”လုိ႔ေမးပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလး က “တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဆီမီး လွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာျဖစ္ျပီး အေရာင္အဝါေတာက္ပ ေနရတာပါ”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ အေျဖစကားဆုံးေတာ့ ဒါနအေၾကာင္းကစျပီး တရားေဟာျပေပးပါတယ္။ ေဟာရင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလး ၾကည္လင္ခုိင္ခံ့တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ ဆက္ေဟာျပေပးပါတယ္။ တရားအဆုံးမွာေတာ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးနဲ႔အတူ အျခံအရံအားလုံး ေသာတာပတၱိဖုိလ္ တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
(ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ- စာမ်က္ႏွာ-၄၄)
တစ္ခါတေလ ကုသိုလ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးရဲ့ ကုသိုလ္ေလးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးပါ။ တကူးတက ဆီမီးလွဴဖုိ႔သြားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာေလးကုိ ေပးလွဴလုိက္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေလးက အႀကီးႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ တန္ဖုိးထား လုပ္သြားတာပါ။
အေျခခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြစုံေအာင္လုပ္ဖုိ႔, ကုသုိလ္ အႀကီးႀကီးေတြလုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ တန္ဖိုးထားျပီးလုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ တန္ဖုိးထားတယ္ေျပာလုိက္ရင္ ေလးစားတာ,ရုိေသတာ, ျမတ္ႏုိးတာ, ဝမ္းေျမာက္တာ, ေက်နပ္တာစသည္ေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲသိပါတယ္။ သူမ်ားမသိပါဘူး၊ သူမ်ားသိဖုိ႔က အဓိကလည္းမက်ပါဘူး။ သူမ်ားသိဖုိ႔ဘက္ကုိ စိတ္ညြတ္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ စိတ္ညြတ္မႈကေလ်ာ့သြားႏုိင္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဲ့သေဘာက ျပန္ျပန္ေတြးတုိင္း ထပ္ထပ္ကုသိုလ္ရေနတာပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ စာဂါႏုႆတိကုသိုလ္ပါ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေလးလုပ္ထားလုိက္ရင္ သတိရတိုင္းကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြါးေနေတာ့မွာ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြက ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္ေနမွာပါ။ ေရာက္လာတဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္က မိသေလာက္ ဖမ္းထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ၊ အကုသုိလ္ေလးေတြကလည္း ကုိယ့္ေရွ႕ကုိပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာေနမွာပါ။ ကုိယ္ကအဲဒီအကုသုိလ္ေတြကုိ မဖမ္းမိဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ အကုသိုလ္ေတြကုိဖမ္းမိခဲ့ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ရမွာပါ။
ဒါဆုိလူ႔ဘဝမွာ ဖမ္းျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္ဖမ္းတာရယ္၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ရသေလာက္ ဖမ္းထားရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသုိလ္မွာေတာ့ ကုသိုလ္ဖမ္းဖုိ႔ထက္ အကုသုိလ္မဖမ္းမိဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသိုလ္မဖမ္းရင္ ကုသိုလ္မျဖစ္ရုံဘဲရွိပါတယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးအျပစ္ကုိ ခံရေတာ့မွာပါ။ တကယ္လုိ႔ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမ ိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ႏုိင္ရပါမယ္။ သတိရွိတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြဖမ္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အၾကာႀကီး ဖမ္းမထားပါဘူး။ အၾကာႀကီးဖမ္းထားရင္ သံသရာမွာ အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ေနရမွာပါ။
ေန႔စဥ္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြေရာ အကုသိုလ္ေလးေတြေရာ လာလာရပ္ေနမွာပါပဲ။ ရပ္ရုံတင္မကပါဘူး၊ ကုသိုလ္ေလးေတြက “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္” ေျပာေနမွာပါ။ ဉာဏ္နားနဲ႔နားေထာင္ရင္ သူတုိ႔ေျပာတဲ့အသံကုိ ၾကားရပါတယ္။ အကုသုိလ္ေလး ေတြကလည္း အားက်မခံ “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္”လုိ႔ ေျပာေျပာေနပါတယ္။
သတိရွိတဲ့သူကေတာ့ ကုသုိလ္ကုိဖမ္းျပီး သတိမရွိတဲ့သူကေတာ့ အကုသုိလ္ကုိ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ အကုသိုလ္ဖမ္းမိလုိ႔ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္သြားရင္ လူ႔ဘဝေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အပါယ္ေလးပါးကလြတ္ျပီး လူ႔ဘဝကုိျပန္ေရာက္ဦးေတာ့ အကုသိုလ္အေၾကြး မကုန္ေသးရင္ ထပ္ဆပ္ေနရဦးမွာပါ။
တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ဖမ္းရတာဝါသနာပါတယ္။ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ကုသိုလ္ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အကုသိုလ္ဖမ္းရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ ဝါသနာစြဲသြားရင္ ေနာက္ဘဝအထိ အထုံလုိက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဝါသနာဒုပၸမုဥၥာဝ ၊ အေလ့အက်င့္ဝါသနာကို ေျဖျဖတ္ဖုိ႔ခဲယဥ္းလွပါတယ္တဲ့။
ဘ၀ါဘ၀ံႏုဂစၦေရ၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဘ၀ၾကီးဘ၀ငယ္ကိုလည္း အစဥ္လိုက္တတ္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ ၀ါသနာတစ္ခုဟာ စြဲေနရင္ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ အဲဒီ၀ါသနာဟာ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိ လိုက္ေတာ့တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့ ၀ါသနာေလးေတြစြဲေနရင္ ကုသိုလ္ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုပါပဲ၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာေလးေတြစြဲေနရင္လည္း အကုသိုလ္ျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ၀ါသနာရဲ႕ အစြဲေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့၀ါသနာေလးေတြ စြဲေနေအာင္ လုပ္ထားဖို႔ပါ။
ဒုတိယေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိမိ ဒီပဲယင္းအရပ္ကို ၾကြေရာက္တဲ့အခါ လူၾကီးေတြက “အရွင္ဘုရား.. ေခတ္ၾကီး အခါၾကီး ဘယ္ေတာ့မ်ား ေကာင္းပါဦးမလဲ”လို႔ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “ဗုဒၶေဗဒင္အရဆိုရင္ ယခုအခ်ိန္ ယခုအခါဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဒကာတို႔၊ ဒါေတာင္မွ ငါတို႔ထိုင္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကာလဟာ သာျပီးအေကာင္းဆံုးပဲ”လို႔ မိန္႔ျပပါတယ္။ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ၾကီး ေခတ္ဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္ပါ။
အခုလည္း ကုသိုလ္ဖမ္းဖို႔အတြက္, အကုသိုလ္လႊတ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုရင္ အခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ မေသခင္ေလး လုပ္ၾကရတာပါ။ ေသသြားရင္ လုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိန္႔တဲ့အတိုင္း အခုထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဥပမာ ရံုးမွာထိုင္ေနရင္လည္း ၀င္ေလထြက္ေလ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္ေနလို႔ရသလို တင္ပါးနဲ႔ထိုင္ခံုနဲ႔ ထိေနတဲ့ သေဘာေလးကို အာရံုျပဳျပီး ‘ထိတယ္ထိတယ္’လို႔ မွတ္ေနလို႔ရတာပါပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ေလးပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ရံုးသူရံုးသားေတြကို ေမတၱာပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးအိမ္သာဝင္တဲ့အခါမွာလည္းဖမ္းရမွာပါပဲ။ ’စြန္႔ခ်င္တယ္’ ‘စြန္႔တယ္’စသည္ျဖင့္မွတ္ရမွာပါ။ဒါလည္း ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေကာင္းေလးမွာ ကုသိုလ္ေလးေတြ ဖမ္းေနလိုက္တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းမိရင္ လက္ငင္းအက်ဳိးက စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲ။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြ႔သိေနၾကတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ပဲ စိတ္ဆင္းရဲၾကရတာပါ။
သတိရွိေနရင္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသိုလ္ကို ခြဲခြဲျပီး သိေနတာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတိရွိေနတဲ့သူက ကုသိုလ္ေတြပဲ ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့တာပါ။ သတိလြတ္ျပီး အကုသိုလ္ကို ဖမ္းမိဦးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ပါတယ္။
ေဇာတိရသနတ္သမီးကေတာ့ ကုသိုလ္ေလးတစ္ခုဖမ္းျပီး နတ္ျပည္လည္းေရာက္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္လည္း ရသြားတာပါ။ တကယ့္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ။ ျပဳလိုက္တဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြက ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကပါဘူး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ဳိးအထိ ေပးသြားတာပါ။
ဒါေလးေတြကိုေထာက္ျပီး ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ေတြဟာ ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကဘဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနတာပါ။ လိုရင္းကေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္အေပၚ ၾကီးၾကီး,ငယ္ငယ္ တန္ဖိုးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ခဏေလးပါပဲ။ ခဏေလးအခိုက္မွာ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနရတာပါ။ သာသနာနဲ႔ၾကံဳခိုက္မွာ သာသနာ ရဲ႕အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ရေအာင္ယူထားရမွာပါ။ ဒါေတာင္ ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀၊ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ လိုင္းကားေစာင့္ခ်ိန္၊ လူၾကီးေစာင့္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ အခုပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကို ရသေလာက္,မိသေလာက္ေလး ဖမ္းထားလိုက္ ဖို႔ပါပဲေလ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
က်မ္းကိုး
၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊
ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။

အဆင့္နိမ့္စိတ္ကို ဖယ္ထုတ္ပါ

အဆင့္နိမ့္စိတ္ကို ဖယ္ထုတ္ပါ
++++++++++++++++++
ကေလးဘ၀တုန္းက ကိုယ့္ရဲ့အိမ္စည္းရိုးအတြင္း၊ အ၀န္းအ၀ိုင္းအတြင္းဟာ အက်ယ္ဆုံး ထင္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ အရြယ္ေလးေရာက္လာခါက်ေတာ့ ကုိယ္ၾကဳံေတြ ့ရတဲ့ ေတြ ့အၾကဳံေတြ၊
ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အျမင္ေတြ၊ ၾကားခဲ့ရတဲ့ သတင္းေတြဟာ အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေျခေနေတြပါပဲ။
ျပင္ပေလာကနဲ ့ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းလာရတာဟာ လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ေတြနဲ ့ၾကီးျပင္းလာခဲ့လူေတြ အတြက္လည္း အရမ္းသိမ္ငယ္ေနမွာပါ။ အခ်ိန္
ေတြနဲ ့အညီ နည္းပညာေတြက အံ့မခန္းတိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္စနစ္ကိုေရာက္ေနၾကျပီေလ။
ေျပာင္းလဲမွုတံခြန္ထူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရာအားလုံးနဲ ့မေျပာင္းလဲနိုင္ေသးတာ လူေတြရဲ့ စိတ္ပါပဲ။ သူတို ့က ပတ္၀န္းက်င္ၾကီး တိုးတက္ေနတာကို ျမင္ၾကတယ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ တိုးတက္ဖို ့
လမ္းကို မျမင္ၾကဘူး၊မရွာၾကဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္၊ မိမိကိုယ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုစိတ္ မရွိၾကဘူး။
အဆင့္နိမ့္စိတ္ေတြကို ကိုယ္သြားရာ ေတာင္ေလွ်ာက္ေခၚေနၾကတုန္းပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျခံထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ စိတ္ေတြကို ျခံထဲမွာေလာက္ပဲထားခဲ့လုိက္ပါ။ ျခံအျပင ္ေရာက္တဲ့အခါ
က်ယ္ျပန္တဲ့ စိတ္ေတြ လက္ခံရဦးမွာပဲေလ။ ကုိယ္မျမင္နိုင္ခဲ့တဲ့ အရွိတရားေတြ အတြက္ မိမိရဲ့စိတ္ကို ျဖန္ ့က်က္ပစ္လုိက္ပါ။ တစ္ေနရာေျပာင္းျပီးတိုင္း အျခားေနရာအတြက္ မလိုအပ္
တဲ့စိတ္ေတြကို အေလးခ်ိန္ေလ်ာ့ထားခဲ့လိုက္ပါ။
စိတ္ေလးရင္ လူေလးပါတယ္၊ စိတ္ေပါ့ရင္ လူေပါ့ပါတယ္။ အျမင့္ကိုတက္နိုင္ဖို ့ ေလးလံျပီး မက်ိဳးမရွိမဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးေတြကို ခ်ထားမွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါမွာ အျမင့္ကို အခ်ိန္တိုတိုနဲ ့တက္
နိုင္ျပီး အနိမ့္မွာ ကိုယ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းထက္ လွပက်ယ္၀န္းတဲ့ ေနရာေတြကို ျမင္နိုင္၊ခံစားနိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အတြက္ ထိပ္ကိုတက္နိုင္သေလာက္တက္ပါ။ အျမင့္ေရာက္ေလ ျမင္ကြင္းပုိက်ယ္ေလျဖစ္ပါတယ္။ ျမင္ကြင္းက်ယ္တာကို ျမင္ခ်င္ရင္ေတာ့ အျမင့္တက္ဖို ့အား
ေမြးပါ၊ ေလးပင္မဲ့ အရာေတြကို သံေယာဇဥ္တြယ္မေနပါနဲ ့ပတ္၀န္းက်င္က ေလဒဏ္ကိုလည္း မေၾကာက္ပါနဲ ့။ " အေပၚကိုတက္မဲ့ေျခဖ၀ါးတစ္ဖက္ရဖို ့ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ေျခဖ၀ါးတစ္
ဖက္ကို စြန္ ့လႊတ္ရစျမဲ " ပါ။
ရေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ အေကာင္းဆုံး ခြန္အားပါ။ ရရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲမွာလား၊ သို ့တည္းမဟုတ္ ေျပာင္း
လဲေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ မင္းဘ၀ကို အခ်ိန္ကုန္ခံမလား ဆိုတာ ကုိယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ၊ပတ္၀န္းက်င္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း ကိုယ့္ရဲ့အဆင့္နိမ့္စိတ္ေတြ
မေျပာင္းလဲလို ့ကေတာ့ ဘ၀မွာ အလိုမက်တာေတြခ်ည္း ၾကဳံေနဦးမွာပါ။
မိမိရဲ့အိမ္မက္ၾကီးကို ကံၾကမၼာၾကီးက အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို ့အခြင့္အေရးေပးလာမွေတာ့ ျမဲစြာဆုပ္ကိုင္ထားဖို ့လိုတာေပါ့။ " လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ အေ၀းမွာရွိတဲ့
ငွက္သုံးေကာင္ထက့္ ေကာင္းပါတယ္" ဆိုသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ "လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ၾကိမ္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမည္မွန္းမေသခ်ာတဲ့ အခြင့္အေရးအၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာထက္
ပိုေကာင္းပါတယ္" ။
လုပ္ရမွာက အဆင့္နိမ့္တဲ့ စိတ္၊ မလိုအပ္တဲ့ စိတ္ ဒီအရာေတြကို ဖယ္ထားခဲ့ပါ။ ေနာက္
ထပ္ လုပ္ရမွာအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လိုတာေတြကိုထပ္ျဖည့္
ဖို ့အတြက္ မလိုတာေတြကို ဖယ္ထုတ္ခဲ့လိုက္ပါ။

True Man